λετε οτι ολοι αυτοι δεν τα ειχαν 300κοσια???κουνια που μας κουναγιε,,,,,αυτα ειταν τσακαλια στα λεφτα τα παληκαρια οχι για παρτητους,αλα για το συνολο,,οχι οτι δεν υπυρχαν εξερεσεις,για παρτιτους αλα ειχαν και αλουσ ΝΟΜΟΥΣ που εισχειουν μεχρι και σημερα…ποσει απο σας τους εχουν ποιοι παλιοτερη οτι δεσ σε παω στα μερη για τη δεν θελω να βγουν στο φως τα λιρονια???παρα πολυ..

selini ανοιξε ενα νεο θεμα να τα μεταφερω,εδω γινονται αναφορες για προσωπα
του εμφυλιου

οκ,απλος ετσι για να μην ξεχνιομαστε το εβαλα.:36_4_12:

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΠΑΙΔΙΑ,ΜΗΠΩΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ Η ΕΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΤΣΑΡΟ,ΚΑΠΕΤΑΝΙΟ ΤΟΥ ΕΔΕΣ.

Καπετάνιος Γ. Κατσαρός: καπετάνιος ομάδας του 3ου Λόχου του 2/39

ΧΡΙΣΤΟ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ,ΜΗΠΩΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΣΕ ΠΟΙΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΔΡΟΥΣΕ Ο ΛΟΧΟΣ?

-Μαρία Μπέϊκου – καπετάνιος υποδειγματικής διμοιρίας γυναικών της 13ης μεραρχίας του ΕΛΑΣ

-Λίζα Θεοδωρίδη-Σωζοπούλου – διοικητής υποδειγματικής διμοιρίας γυναικών της 9ης μεραρχίας του ΕΛΑΣ

-Γεωργία Παληγιαννοπούλου - διοικητής υποδειγματικής διμοιρίας γυναικών της 13ης μεραρχίας του ΕΛΑΣ

για περιοχη αιτ/νιας ξερει κανενας τους καπετανεους?

Όλυμπος απο Παλατίτσια Ημαθίας- σκοτώθηκε στο αντάρτικο

Μελας Πασχαλιδης Δημητριος απο το Καλοχωρι Ημαθιας δρουσε στον Ολυμπο πεθανε εδω

-ΝΙΚΟΣ ΠΑΪΚΟΣ. Γεννήθηκε το 1915 στο χωριό Τσαπουρνιά Ελασσόνας. Με τη βοήθεια συγγενών του, κατόρθωσε να τελειώσει το Γυμνάσιο το 1936. Την περίοδο εκείνη, υπηρετούσε ως δάσκαλος ο Νίκος Πλουμπίδης. Η γνωριμία τους είχε ως αποτέλεσμα να στρατολογηθεί στο ΚΚΕ και αργότερα να αναδειχτεί σε στέλεχός του στην περιοχή.
Στην Κατοχή, με τις πρώτες ένοπλες ομάδες που βγήκαν στον Ολυμπο, ο Νίκος Πάικος, μαζί με τον Μαντέκο συγκρότησαν διμοιρία, η οποία αργότερα εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ. Αναδείχτηκε σε καπετάνιο στην περιοχή Λιβάδι. Πήρε μέρος στις μάχες του ΕΛΑΣ στο Σαραντάπορο, στα Τέμπη, στο Φαρδύκαμπο, στο Γοργοπόταμο και σε σαμποτάζ.

παιδια ψαχνω για τον ανταρτη με το παρατσουκλι ΝΑΚΙΑΣ. εδρασε στην περιοχη ακραιφνιου κοκκινου βοιωτιας νομιζω.ξερετε κατι?

ΕΤΑ = Επιμελητεία Του Αντάρτη

Στην περιοχή είχαμε το Σύνταγμα 2/39 του ΕΛΑΣ. Συμμετείχαν οι Βαλτινοί και οι Ξηρομερίτες αντάρτες. Η έδρα του ΕΛΑΣ ήταν το χωριό Κωνωπίνα. Εκεί μαζεύαμε τα υλικά και τα διαχειρίζονταν η ΕΤΑ (Επιμελητεία του Αντάρτη).

ΒΕΤΟ (Β’ Ειδικό Τάγμα Οπλιτών)

ΑΕΤΟ (Α’ Ειδικό Τάγμα Οπλιτών)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΟΥΝΗΣ.
Εφεδρος ανθυπολοχαγός του ελληνικού στρατού και λοχαγός του ΕΛΑΣ, γεννήθηκε και έδρασε στην Αμφιλοχία Αιτωλοακαρνανίας. Μέλος του ΚΚΕ ήδη από το 1941, υπήρξε πρωτοπόρος του εργατικού και εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος.
Ο Βασίλης Τσούνης έδρασε μαζί με άλλες πρωτοπόρες μορφές της περιοχής, οργάνωσε τις πρώτες ΕΛΑΣίτικες ανταρτοομάδες του Βάλτου. Εδωσε πολλές και σκληρές μάχες σε ολόκληρη της περιοχή, τα αποτελέσματα των οποίων υπήρξαν αποφασιστικά για τον απελευθερωτικό αγώνα ολόκληρου του Βάλτου. Πιο γνωστή από αυτές υπήρξε η μάχη της Αμφιλοχίας, στην οποία ο Βασίλης Τσούνης έλαβε μέρος με το βαθμό του λοχαγού. Σε αυτόν ο θρυλικός καπετάν Επαμεινώνδας (Βασίλης Σκιαδάς) εμπιστεύτηκε τη διοίκηση της μάχης μετά το σοβαρό τραυματισμό του.
«έφυγε» σε ηλικία 98 ετών.

ΜΑΥ = Μονάδες Αυτασφάλισης Υπαίθρου

-Γεώργιος Οικονομόπουλος ή Μπαρμπαγιώργος από τα Γιαννιτσά διοικητής του 16ου συντάγματος Βερμίου του ΕΛΑΣ

Κ.Π.: Κέντρα Πληροφοριών.
Καπαπίτες: οι άντρες των Κέντρων Πληροφοριών, μικρών ομάδων του Δημοκρατικού Στρατού, που δρούσαν στα μετόπισθεν του κυβερνητικού Στρατού, συλλέγοντας πληροφορίες, συνδέοντας αποκομμένα τμήματα, αποκρύπτοντας τρόφιμα και όπλα.

Στο Δημοκρατικό Στρατό ένας πρακτικός τρόπος για τη συγκέντρωση πληροφοριών ήταν η «γιάφκα». Και είναι γιάφκα ένα ορισμένο σημείο, κρυφό, όπως μια κουφάλα δέντρου, δυο χαρακτηριστικές πέτρες ή κάποιο ερημικό καλύβι. Εκεί έρχεται ο αντάρτης που ανήκε στο Κ.Π. (Κέντρο Πληροφοριών), άφηνε το σημείωμα με τις πληροφορίες για να τις παραλάβει το τμήμα, ο Καπαπίτης που ήταν αρμόδιος. Στα χρόνια του Δημοκρατικού Στρατού ήταν μεγάλη η αξία της πληροφορίας, γιατί δεν διαθέταμε τόσους ασυρμάτους.

Λευτέρης Λαζαρίδης – «καπετάν Λευτεριάς»

Ο Λευτέρης Λαζαρίδης, ο μετέπειτα «καπετάν Λευτεριάς» του ΔΣΕ, γεννήθηκε το 1917 στο χωριό Άψαλο της επαρχίας Αλμωπίας του Νομού Πέλλας.

Έζησε και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο χωριό του και σε νεαρή ηλικία, στα φοιτητικά του χρόνια, επηρεάσθηκε από τις μαρξιστικές κομμουνιστικές ιδέες του επαναστατικού, αναδιοργανωμένου πλέον μετά την ανοιχτή έκκληση της ΚΔ, ΚΚΕ με επικεφαλής το σύντροφο Νίκο Ζαχαριάδη.

Πήρε μέρος σαν έφεδρος ανθυπολοχαγός στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο, ακολουθώντας το εγερτήριο σάλπισμα του ιστορικού Γράμματος του Νίκου Ζαχαριάδη, και πολέμησε τους ιταλούς φασίστες επιδρομείς.

Στη διάρκεια της τριπλής ιταλο-γερμανο-βουλγάρικης φασιστικής κατοχής της χώρας προσχώρησε απ’ τους πρώτους στην ένοπλη αντίσταση που καθοδηγήθηκε από το ΚΚΕ και απ’ τις γραμμές του ΕΛΑΣ πολέμησε τους κατακτητές και τους ντόπιους φασίστες συνεργάτες τους και αναδείχτηκε σ’ ένα απ’ τα ικανότερα στελέχη της περιοχής.

Το 1942 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Με στρατιωτικές γνώσεις έφεδρου ανθυπολοχαγού τοποθετήθηκε αρχικά διοικητής του εφεδρικού ΕΛΑΣ της περιοχής Γιαννιτσών με το ψευδώνυμο «Λεωνίδας» και αργότερα αναδείχτηκε σε διοικητή λόχου του 30ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ και σε επιτελή τάγματος, όπως αναφέρεται στον επίσημο πίνακα των αξιωματικών του 30ου Συντάγματος. Σχετικά μ’ αυτό ο Θανάσης Μητσόπουλος παρατηρεί: «απ’ ότι θυμάμαι εγώ και άλλοι συμπολεμιστές που ρώτησα, ο Λαζαρίδης Λευτέρης, πριν καταταχθεί στο μόνιμο ΕΛΑΣ ήταν καπετάνιος μεραρχίας του εφεδρικού ΕΛΑΣ Νομού Πέλλας. Όταν το Ιούλιο του 1944, κατατάχθηκε στο 30ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ διοικητής λόχου και αργότερα υπασπιστής του Συντάγματος»(Θ. Μητσόπουλος: «Το 30ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ», σελ. 320).

Ο Λευτέρης Λαζαρίδης πήρε μέρος σε πολλές μάχες κατά των γερμανών κατακτητών και των ταγματασφαλιτών εθνοπροδοτών της ΠΑΟ, ανάμεσα στις οποίες και στη μάχη του Κιλκίς όπου είχαν συνγκετρωθεί 9.000 συνεργάτες των γερμανών απ’ όλη σχεδόν τη Βόρεια Ελλάδα: «ΠΑΟτζήδες, πουλικοί, ταγματασφαλίτες, ΕΔΕΣίτες, ΕΑΣΑΔίτες (από τη Θεσσαλία)» (Θ. Μητσόπουλος). Σ’ αυτή τη μάχη σκοτώθηκαν ο «φοβερός δήμιος της Θεσσαλονίκης Δάγκουλας», ο Κισά -Μπατζάκ, κλπ., ενώ ο δήμιος συνεργάτης των γερμανών Κώστας Παπαδόπουλος (αργότερα, τη δεκαετία του ΄50, βουλευτής της ΕΡΕ) πιάστηκε αλλά ξεγέλασε τη διοίκηση του ΕΛΑΣ η οποία τον άφησε να παρουσιαστεί στους άγγλους.

Μετά την απελευθέρωση της χώρας ο «καπετάν Λευτεριάς» μαζί με τον καπετάν Σοφιανό πέρασε στο Μπούλκες της Γιογκουσλαβίας.

Τον Ιούνη του ΄46 γυρίζει στην Ελλάδα, και στις 16 του ίδιου μήνα κατατάσσεται στα αντάρτικα τμήματα του Πάϊκου για να βρεθεί ξανά στα παλιά αγαπημένα του αντάρτικα λημέρια. Αρχικά, με το ψευδώνυμο τώρα «καπετάν Λευτεριάς», είναι διμοιρίτης γιατί ήταν οι αντάρτες ακόμα λίγοι και στη συνέχεια αναδείχτηκε σε Αρχηγό του Αρχηγείου του Βερμίου, μαζί με τη 18η Ταξιαρχία, με διοικητή τον Παντελή Βαϊνά. Όταν ήταν υπεύθυνος συγκροτήματος μαζί με άλλα δυο συγκροτήματα (Ερμή, Φωτεινού)

Κατά τη διάρκεια του δεύτερου αντάρτικου πήρε μέρος σε πολλές μάχες, όπως στην Έδεσσα, Νάουσα, Αριδαία, Σιάτιστα, Πτολεμαϊδα, Κοζάνη, κλπ.

Στο ΔΣΕ διακρίθηκε για τις εξαιρετικές ικανότητές του και τις επιτυχίες του στη στρατιωτική δράση και ονομάστηκε αντισυνταγματάρχης πεζικού. Στα τέλη του 1948 τον βρίσκουμε διοικητή της 14ης Ταξιαρχίας. Πήρε μέρος στη μάχη της Φλώρινας, διοικητής της 14ης Ταξιαρχίας, και στις 12 Φλεβάρη 1949 έπεσε ηρωικά, δίνοντας και τη ζωή του για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και του λαού απ’ την καπιταλιστική σκλαβιά και την απαλλαγή της χώρας από την αγγλο-αμερικάνικη ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Τη διοίκηση της 14ης Ταξιαρχίας, μετά τον ηρωικό θάνατό του και κατά τη διάρκεια της μάχης ανέλαβε ο συμπολεμιστής του επιτελάρχης της ίδιας Ταξιαρχίας καπετάν Σοφιανός (Γιώργος Ηλιάδης),