Λήστεψαν τον γερο-Νικολαΐδη Θανάση, παντοπώλη του Καταφυγίου, και αφού τον πήραν 23 τενεκεδάκια χρυσές λίρες, βάρος μισής οκάς το καθένα δηλ. 23 Χ ½ = 11, ½ οκάδες,

Νικοτσάρας
Γιαννωτά, το τελευταίο χωριό του Δήμου Σαρανταπόρου, χτισμένο σε 550 μ. υψ. Ιδρύθηκε τον 9ο αι. και κατοικήθηκε από διάφορους λαούς (Βούλγαροι, Σλάβοι κ.ά.). Το χωριό στα χρόνια της Τουρκοκρατίας υπήρξε έδρα κλεφταρματολών και ληστών (Γιαγκούλας, Μπαμπάνης κ.ά) και απελευθερώθηκε από τον τουρκικό ζυγό στις 7/10/1912. Από εδώ καταγόταν ο Ν. Τσάρας (1770), πατέρας του Νικοτσάρα, την καταγωγή του οποίου θυμίζει το μνημείο, όπου υπάρχει εντοιχισμένος μαρμάρινος σταυρός, που κατασκεύασε ο Νικοτσάρας προς τιμήν του πατέρα του.

http://akrielassonas.blogspot.gr/2010_07_01_archive.html

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ
ΤΟΥ ΛΗΣΤΑΡΧΟΥ ΦΩΤΗ ΓΙΑΓΚΟΥΛΑ
κοιάξτετο μέχρι το τέλος

http://greg61.gr/History/Antisymmoriakos_T1/Sxediagramma_29.JPG

Επιχείρηση Κέκρωψ

http://greg61.gr/History/Antisymmoriakos_T1/Sxediagramma_31.JPG

http://greg61.gr/History/Antisymmoriakos_T2/Sxed_50.JPG

Συντριβή των ανταρτών στα Πιέρια

http://greg61.gr/History/Antisymmoriakos_T2/Sxed_63.JPG

Παίκο

http://greg61.gr/History/Antisymmoriakos_T2/Sxed_48.JPG

Λάρισσα

http://greg61.gr/History/Antisymmoriakos_T2/Sxed_70.JPG

Επιχείρηση Ποσειδών

http://greg61.gr/History/Antisymmoriakos_T2/Sxed_82.JPG

http://greg61.gr/History/Antisymmoriakos_T2/Sxed_87.JPG

http://greg61.gr/History/Antisymmoriakos_T2/Sxed_88.JPG

Μπέλλες

http://greg61.gr/History/Antisymmoriakos_T2/Sxed_84.JPG

Επιχείρηση Αίας

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_29/04/2012_480558

Οι αποστολές εφοδίων στον ΔΣΕ

@xristosz:

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_29/04/2012_480558

Οι αποστολές εφοδίων στον ΔΣΕ

μπραβω καπετανιε .
αυτα τα υλικα που πηγαν μετα απο το 49 ?και μετα βλεπω μεταφορες και μετα παλι το 50

@xristosz:

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_29/04/2012_480558

Οι αποστολές εφοδίων στον ΔΣΕ

Να και κατι αγνωστο στους περισσοτερους.Μπραβο Μπαρμπα Χρηστο.

Ήταν τότε που γνώρισα τον Φώτη. Νέο δραστήριο, γενναίο, αποφασιστικό… αγαπηθήκαμε και ήταν αυτός που με έβαλε στο κίνημα.
Τον ακολουθούσα όπου κι αν πήγαινε, ό,τι κι αν έκανε. Η ζωή μου δέθηκε με τη δική του κι αργότερα τον ακολούθησα και στο βουνό. Έγινα ένα με τους αντάρτες, αντάρτισσα κι εγώ στις διαταγές τού καπετάν Μαύρου ή Λευτεριά. Τόπος δράσης το Πάϊκο…».
Μια ξαφνική σύσπαση στο πρόσωπο του γιατρού, τον ανάγκασε να σκύψει κάτω. Δικαιολογώντας την αντίδρασή του είπε πως κάτι του έπεσε.
Η κυρα-Σόνια συνέχισε τη διήγηση. «Κατεβαίναμε στα χωριά, αράζαμε τρόφιμα, καίγαμε υποστατικά, τρομοκρατούσαμε τους χωρικούς, σκορπίζαμε φρίκη και πανικό. Έτσι πιστεύαμε πως υπηρετούσαμε τον αγώνα για ειρήνη, δικαιοσύνη και λευτεριά. Ούτε σκέψη πως οι αντίπαλοί μας ήταν απλοί πολίτες, Έλληνες, αδέλφια μας.
Ήταν φορές που δίναμε και μάχες, με θύματα κι από τις δυο πλευρές. Εκείνο τον καιρό είχαμε σοβαρές απώλειες σε άντρες, ύστερα από μια σφοδρή μάχη, που έληξε με δεινή ήττα των ανταρτών. Αυτό φούντωσε το μίσος μας τόσο, που καθημερινά καταστρώναμε σχέδια εκδίκησης.
Ήταν, θυμάμαι, νύχτα ασέληνη όταν κατεβήκαμε στον κάμπο που απλώνεται στα ριζά τού Πάϊκου. Πλησιάσαμε στο πρώτο χωριό. Περικυκλώσαμε τα πρώτα σπίτια και περιμέναμε το σύνθημα για συγχρονισμένη επίθεση. Το φεγγάρι κρυμμένο πίσω απ’ τα βαριά σύννεφα πάσχιζε να λευτερωθεί, μα εκείνα μαύρα, πυκνά, κάθισαν ασάλευτα στις γύρω κορυφογραμμές, έτοιμα να ξεσπάσουν σε μπόρα. Το σκοτάδι τόσο πυκνό, που δύσκολα διακρίναμε τις θέσεις μας· κίνδυνος να κτυπηθούμε μεταξύ μας. Και είχε ένα παγερό αέρα που πάγωνε τα δάκτυλα. Έτριζαν τα παραθυρόφυλλα, κτυπούσαν, σα να’ταν χέρι αόρατο που τα’ ανοιγόκλεινε προσπαθώντας να τα τσακίσει. Και τότε μες στην βαθιά νύχτα και την σιωπή, ακούστηκε η πιστολιά τού καπετάν Μαύρου. Αυτό ήταν! Δεν χρειάστηκε τίποτα περισσότερο· ξέραμε τι να κάνουμε.
Το μίσος και η εκδίκηση ζωγραφισμένα στα πρόσωπά μας έσταζαν θαρρείς απ’ τα μάτια μας και ήταν ο Χάρος με το δρεπάνι που οδηγούσε τις πράξεις μας. Τον ακολουθούσαμε αλαλάζοντας, με στριγγλιές φωνές, σα να’μασταν στρατός που ξεπήδησε απ’ την Κόλαση.
Σε λίγο, πριν καλά καταλάβει το χωριό τι συμβαίνει, οι φλόγες τύλιξαν τα δυο διπλανά υποστατικά και όσοι τόλμησαν ν’ αντισταθούν δέχτηκαν το βόλι τού θανάτου.
Φύγαμε γλιστρώντας στο σκοτάδι, - ίδια σατανικά φαντάσματα που σκόρπισαν το θάνατο στέλνοντας σπονδή στον Άδη αίμα αθώων ανθρώπων. Ήταν τότε 10η Φεβρουαρίου του 1947, στο χωριό Κωνσταντία.

Τη νύχτα όλα τα τάγματα κινήθηκαν καταλαμβάνοντας τις παρακάτω θέσεις: Ενα τάγμα τη θέση Πέντε Πύργοι – Γκίνη, άλλο τάγμα τους Αγιους Αθανάσηδες Καταφυγίου, άλλο τάγμα συνέχεια τα υψώματα απαγορεύοντας κίνηση από Βελβενδό, άλλο τάγμα στη Σαρακατσάνα και άλλο στου Παππά – χωράφι. Εν τω μεταξύ, επειδή το επισιτιστικό είχε φτάσει σε αδιέξοδο και ψοφούσαν και τα μουλάρια, αναγκαστήκαμε να τα σφάξουμε και έτσι τα τμήματα έφαγαν λίγο και κρατήθηκαν στα ποδάρια τους

ασχημα χρονια χρησταρα τραβηξε μεγαλο λουκι ο κοσμος
οι επομενες γενιες δεν εχουν καταλαβει τη εστι κατοχη.
ειμαστε πολυ τυχεροι που δεν τα ζησαμε.

Για τους Κορίνθιους

Τον Μάρτιο του 1944, ο δραστήριος διμοιρίτης του 34ου Συντάγματος, Κώστας Γεωργιάδης (ψευδώνυμο «Ζαχαριάς») βρέθηκε σε αποστολή στο Γαλαξίδι

αγωνιστικά ψευδώνυμα: Ιωάννης Παπαγεωργόπουλος (Τρομάρας), Νικόλαος Σαμουήλ (Βοριάς) και Δημήτριος Σαμουήλ (Δελφίνος), Δημήτριος Κοντογιάννης (Μπονάτσας), Στάθης Μαντζώρος (Θαλασσινός)

Σύμφωνα με μια πρωτότυπη κωδικοποίηση που αντιστοιχούσε σε κατανομή αποστολών αντίστοιχη με το εκτόπισμα της κάθε μονάδας, Κ σήμαινε Καταδίωξη (καταδίωξη και μεταφορά τμημάτων), Μ=Μεταφορά, Ε=Επιβατηγό και Φ=Φορτηγό.

Δεν μπορω να το ανοιξω το εχεις βγαλη?